Atelier MMH – Introductie

Marjon Merckelbach toont schilderijen en kijkkasten. In beiden zien we een kleurrijke wereld waarin vrouwen de hoofdrol spelen. De portretten in monumentaal en klein formaat presenteren vrouwen die deel uitmaken van de geschiedenis en tegelijk ook eigentijds zijn. Hun kostuum is meer dan een keurslijf, dat blijkt bij het nader bekijken van interessante details.
Wanneer we goed kijken, ontdekken we wat nog niet gezien is. Het totaal vertelt ons niet alleen iets over de functie van
vrouwen in bijvoorbeeld de hofhouding van mannen. Juist de eigen sterke positie van de geportretteerden komt nadrukkelijk in beeld, waarbij humor en speelse ironie voor Marjon Merckelbach belangrijk zijn. De oorspronkelijke opleiding in textiele werkvormen aan de Kunstacademie te Maastricht zien we terug in welgekozen verrassende elementen. Deze vormen samen met het schilderij boeiende collages en assemblages.

Pracht en praal bij Marjon Merckelbach-Hovens
Kunstenares in Scharn

Na haar opleiding textiele werk- vormen aan de Maastrichtse kunstacademie en jarenlange omzwervingen binnen het onderwijs heeft Marjon uiteindelijk gekozen voor het kunstenaarschap. Grotendeels, want ze is nog wel een aantal dagdelen per maand verbonden aan het U-center te Epen als creatief docent.
Met name haar kennis van de kostuumgeschiedenis, haar voorliefde voor de oude meesters en de Spaanse kunstenaar Valdés zitten in haar rugzak. Die kiepert ze als het ware leeg op de vloer van het atelier en zo ontstaan er al zoekende geheel eigen kunstwerken.
Vaak zijn het grote, monumentale doeken die ze vervolgens afwisselt met kleine intieme ‘kijkkastjes’.
Haar techniek is tijdrovend en zeker niet traditioneel te noemen. Het alleen omgaan met verf is Marjon namelijk niet genoeg. Dunne, transparante verflagen naast dik aangebrachte verf combineert ze met collages en assemblages. Ze verrijkt haar werk o.a. met bladgoud, tegellijm, kralen en ja, zelfs borduurwerk. De kwast, een spons, een ramenwisser is haar werktuig. Zo ontstaat een wonderlijk spel van kleuren, vormen en materialen waardoor het werk een enorme gelaagdheid krijgt.
Bij het grote werk op doek kiest Marjon voor een thematische aanpak; ze neemt een onderwerp voor een serie schilderijen die weliswaar verwant aan elkaar zijn, maar ook los kunnen bestaan. Een mooi voorbeeld is de reeks schilderijen met als uitgangspunt ‘de Zeven Hoofdzonden’.
Het zijn meestal vrouwen die haar schilderijen stofferen; voorname vrouwen uit een andere tijd, een andere wereld, veelal gevangen in een sprookjesachtige, barokke setting. Het geheel straalt decadentie uit. Want hoewel het een beetje is als ‘vloeken in de kerk’ wil Marjon de kijker toch vooral behagen. Voor haar geen Weltschmerz alstublieft. Het oog wil ook wat.
Nu, daar slaagt de kunstenares voortreffelijk in. Haar doorwerkte kijkkastjes lijken juweeltjes op zich en zijn een genot om naar te kijken.

Michaël Hanneman